فقط یک ماه از سال رمضان است

گرمای هوا و طولانی بودن روزها بهانه خوبی شده برای کسانی که دوست ندارند روزه بگیرند. صبح ها که خیلی ها نون تازه می گیرن و میرن خونه یا محل کارشون، بعد از ظهرها هم که با نون باگت و کالباس و نوشابه توی دستشون اینور اونور میرن... خیلی دوست دارم بهشون بگم که از روزه گرفتن نترسن، روزه گرفتن توی این روزها اونقدر هم که به نظر میاد سخت نیست، تقریبا مثل تمام وقت های دیگه است. یعنی سخته اما نه اونقدر که نشه گرفت.

آخه می دونید چرا این حرف رو می زنم؟ برای این که من هر سال بیشتر از یکی دو هفته قادر نیستم روزه بگیرم و مرتب مریض میشم ولی امسال که یه چند روزی گرفتم دیدم که میشه روزه گرفت و تا اینجا به خیر گذشته و طوری نشده...

سال قبل طبق روال سال های گذشته، قبل از این که ماه رمضون بیاد توی دلم آشوب بود و غصه می خوردم و احساس خوبی نداشتم و می گفتم که یک ماه رمضون رو چیکار باید بکنم، اما پارسال وقتی ماه رمضون تموم شد با خودم گفتم عجب موهبت هایی رو از دست دادم و چه کارهایی که میشد انجام بدم و انجامش ندادم... فهمیدم که یک ماه رو خیلی راحت از دست دادم و هیچ نفعی نبردم، حتی شب قدر هم بیشتر از یک ساعت نتونسته بودم بیدار بمونم.... امسال قبل از این که ماه رمضون بیاد و کمی مونده به ماه رمضون این حس هایی رو که سال قبل داشتم رو به خودم یادآوری کردم و حالا به این نتیجه رسیدم که به جای این که بگم «اوه خدایااااا یک ماه رمضون رو چطور تحمل کنم؟»، باید بگم که «رمضون فقط یک ماهه، فقط یک ماه از سال رمضونه و من باید ازش استفاده کنم».... اینجوری کارها خیلی بهتر پیش میره...